ابوسعید خدری می گوید: شنیدم رسول خدا(صلی الله علیه وآله وسلم) به مردی پند می داد و می فرمود: آنچه را نزد خداست بطلب تا خدا تو را دوست بدارد و از آنچه نزد مردم است چشم بپوش تا مردم تو را دوست بدارند. زاهد و بی اعتنای به دنیا جسم و جانش در دنیا و آخرت در آسایش است و خواهان دنیا، در دنیا و آخرت روح و بدنش در سختی است. در روز قیامت، اقوامی را می آورند که حسناتی بمانند کوه ها دارند، اما امر می شود که به جهنم درآیند.
گفته شد: ای پیامبر خدا! آیا اینان نمازگزار بودند؟
فرمود: بلی، نماز می گزاردند و روزه می گرفتند و پاسی از شب را بیدار می ماندند (و نماز شب می خواندند).
ولی (گرفتاری اینان، این بود که) چون امری از امور دنیا پیش می آمد بر سر آن می پریدند (و ملاحظه حلال و حرام آن را نمی کردند).
پیامبر اکرم(صلی الله علیه وآله وسلم) در این حدیث، مردی را اندرز می دهد و آن گاه در پایان راجع به دنیا و خطرات آن بحث می کند:
1- اگر می خواهی خدا تو را دوست داشته باشد، آنچه را نزد خداست بطلب و اگر می خواهی مردم تو را دوست بدارند به دست مردمان نگاه نکن و به مالشان چشم طمع ندوز.
«ما ع ند الله» چیست؟
مراد از عندالله، ثواب های الهی، قرب خداوندی و نعمت های اوست که اگر طالب آن باشی، خدا تو را دوست دارد. اما مردم وقتی تو را دوست می دارند که نسبت به چیزهایی که مورد علاقه آنان است بی اعتنا باشی زیرا بخل بر بشر بخل حاکم است و این حاکمیت بخل در انسان باعث می شود که به فرد بی طمع علاقه مند باشند. واقعاً انسان برای حفظ موقعیت خودش هم که شده، به آنچه در دست مردم است باید بی اعتنا باشد.
در طول تاریخ وقایع عجیبی در این زمینه اتفاق افتاده است، بعضی از حاکمان نزدیکان و براردان خود را برای حفظ حکومتشان کشته اند. به عنوان مثال سلطان محمد فاتح، پادشاه عثمانی، وقتی به سلطنت رسید، دستور داد تمام برادرهایش را کشتند، زیرا می ترسید آنها تهدیدی برای حکومتش باشند. بعد از سلطان محمد فاتح در میان عثمانی ها سنت شد که هرکسی به سلطنت می رسید تمام برادرهایش را می کشت.
در مورد یکی از پادشاهان اشکانی می نویسند، وقتی به سلطنت رسید پدر و سی برادر خود را کشت. بعد با مادرش ازدواج کرد که ثمره این ازدواج نیز، پدر و مادر خود را کشت. دنیا در نزد دنیاپرستان چنین است.
2- کسی که به دنیا بی اعتناست هم خودش و هم جسم و جانش راحت است و هم دیگران را راحت می گذارد.
دلبستگی شدید به دنیا، واقعاً باعث رنج و تعب است مثلا، خواب آسوده ندارد. بسیارند افرادی که وقتی شب به خانه می آیند تمام مسائلی را که در روز در بازار بوده و معاملاتی را که انجام داده اند در مقابل فکرشان رژه می رود. اگر خوب بوده از خوشحالی خوابشان نمی برد و اگر بد بوده از اندوه. باید با قرص خواب آور بخوابند، و روحشان در عذاب است، اما کسی که به دنیا بی اعتناست، بدن روحش، در آسایش است. این دستورات الهی دستوراتی نیستند که فقط به درد آخرت بخورد و ثواب و عقاب آنها در آن جا ظاهر شود. اگر - پناه بر خدا - آخرتی هم نبود اجرای این دستورات برای زندگی دنیا، برای سلامت جسم و روح و آرامش فکر هم لازم بود. می گویند: بر اثر پیشرفت طب، تعداد بیماران جسمی کم شده، ولی تعداد بیماران روحی روز به روز زیادتر می شود و شاید زمانی برسد که دنیا به قول ما دارالمجانین بزرگی گردد و در تمام روی زمین فردی را که درای اعصاب سالم و خالی از هرگونه بیماری روحی باشد، پیدا نکنیم. بیماری های روانی و روزافزون، به عوامل زیادی بستگی دارد. دلبستگی شدید انسان به دنیا باعث می شود که دایماً روحش در عذاب باشد. واقعاً اگر ما در مسائل زندگی مادی به آیه «ل کیلا تأسوا علی ما فاتکم و لا تفرحوا ب ما آتیکم این به خاطر آن است که برای آنچه از دست داده اید تأسف نخورید، و به آنچه به شما داده است دلبسته و شادمان نباشید.» ایمان داشته باشیم و بدان عمل کنیم خیلی راحت هستیم. این آیه نسخه سلامتی روح و زهد را در این دو جمله، خلاصه و معنا کرده است.

                                                                                                                           حضرت آیت الله مکارم شیرازی

برگرفته از سایت http://majid45.blogfa.com/